<الف.دانشجوي پزشكي>

8 مرداد 81
از ميان اين همه چشم،
چرا دو چشم خيس من،بايد به دنبال معجزه بگردد؟
چرا نگاه من در لابلاي جمعيت مردم مسخ شده بي روح و دلمرده،به دنبال "همدم دلواپسي" بگردد؟
...
قديم ترها يا دت هست؟
آن روزها كه همديگررا تنها يافتيم و تشنه...و سر كشيديم يكديگررا تا قطره آخر...
آن روزها كه تو همه كس من،ومن همه چيز تو بودم؟
آن روزهاي گل وترانه،روزهاي قهقهه ومستي،روزهاي رودخانه و گيتار...
يا دت هست؟
آن روزها كه براي فرار از تنهايي بيشتر مبارزه ميكردي؟
...
هيچ چيز از زيبايي آن روزها كم نشده،جز يك چيز:
من تنها تر شده ام،و بنابراين مبارزي قوي تر.
و تو...
و تو ديگري را داري...
تك خالي در آستين داري،براي روز مبادا...
پس باكي نداري،از گسسته شدن اين پيوند...
دروغ مي گويم؟
تو خود بارها با بي تفاوتي شانه هايت بالا انداخته اي و به من ريشخند كرده اي كه:
"نمي خواهي نخواه ،همين كه هست."
و من بارها در دل گريسته ام ،
و به خود گفته ام:"بهتر خواهد شد...صبوري كن ساده دل احمق...گل سنگت روزي گل خواهد داد"
قديم ترها يا دت هست؟
آن روزها كه تو همه كس من،ومن همه چيز تو بودم؟
حالا تك خالي در آستين داري،براي روز مبادا...

و من همه برگها را سر ميز تو باخته ام.
...بايد فكري به حال خودم كنم.
...بايد به داد خودم برسم.
من سر ميز تو،
من براي بردن تو،
مبلغ بالايي شرط بسته ام: تما م دار و ندارم: قلبم.
روح آن كودك بازيگوش آن سال ها ديرزماني ست در من مرده.
و هوس قماري تازه را نيزسالهاست به خاك سپرده ام.
پس بدان :بازي تمام خواهد شد،اگر بار ديگربگويي:
"نمي خواهي نخواه ،همين كه هست."

نوشته شده در ساعت 11:11 AM توسط Afshin