،و بدانيم كه پيش از مرجان خلائي بود در انديشه درياها...و نپرسيم كجائيم...بو كنيم اطلسي تازه بيمارستان را

صفحه اصلی حرفهايي كه زده شد پست الكترونيك مسافر جزيره آه

Friday, December 13, 2002 يكي از همين روزها بود پاييز بود و هوا سرد و برگها روي سرمان مي ريختند گفتم: بگذار بر شانه هايم همه خنده هايت همه گريه هايت و همه دلواپسي هايت را تا ابد... تا واپسين دم... بگذار ابريشم گيسويت را در خالي دو دستم تا آخرين وداع... ... خواندي: "...ديگه اين قوزك پا، ياري رفتن نداره" گفتم: مترس و دل بسپار... خواندي: "ديگه دل با كسي نيست..." گفتم: شايد اين آخرين دل سپردن باشد... و پايدارترين آن... خواندي: "مثل لاك پشت تو خودم قايم شدم ديگه هيچكس دلمو نمي بره..." گفتم: فردا نيامده است... فردا روشن است و پر اميد... خواندي: "مگه فردا چي ميشه؟تو ميدوني؟" باز گفتم: فردا نيامده است... فردا روشن است و پر اميد... ... باز گفتم و باز خواندي... باز گفتم و باز خواندي... باز گفتم و باز خواندي... ... اميدي به بازگشت نبود ... ساز بدست گرفتم و خواندم برايت: "دل خسته از اين عالم و جان خسته دلواپسي يارا تو به دادم برس از بي كسي و بي كسي..." ... آسمان چشمانت ابري شد ... خواندي: "من نيازم تو رو هر روز ديدنه..." نوشته شده در ساعت 7:57 PM توسط Afshin ........................................................................................ Home